6 aylık olduğunu tahmin ettiğim bir bebişti bugünün kişisi. ayağından düşmeye can atan minicik pembe çoraplarıyla annesinin kucağında nereye gittiğinden bihaber ilerledi önümde. hâlinden öylesine memnun bir şekilde etrafını incelemeye çalışıyordu ki anlatamam. belli ki karnı tok, altı da temizdi. ama başka bir hâlinden memnun oluştu yüzünden yansıyan. annesinin kucağında olmasından da başka…
annesi yürüyen merdivene bindi. arkasına geçmek istedim, kalabalıkta fırsat olmadı. o sıcakta, o yorgunlukla, ders öncesi merdivenlere yöneldim. uzun zamandır peşine düşecek kadar âşık olmamıştım birine…
"flash back": metro sahnesi
anne 4. durakta biniyor araca. ben ayaktayım. toplumumuzun kanayan bir yarası sonucu anneye yer veren kimse çıkmıyor. anne önünde çocuk arabası, kucağında bebişiyle ayakta gidiyor bir sonraki durağa kadar. tek dayanağı önündeki araba. etrafıma bir göz atıyorum. anne düşecek olursa tutmak için davranabilecek kendimden başkasını da göremiyorum. o da sol tarafına doğru düşecek olursa…
bir fırsat bulup tekrar etrafıma bakınıyorum. bir adam dikkatimi çekiyor hemen iki adım ötemde. bir sonraki sahnede peşine takılacağım bebişe bakıyor. gülümsüyor. bakınıyor sürekli bebişe, gülümseyerek bakıyor bebişe. göz kırpmıyor, el sallamıyor. sadece bakıyor ve gülüyor. bebişe bakıyorum gözleri başka yerde. adama dönüyorum, bakarak gülümsemeye devam ediyor.
hiç âdetim olmayarak ellerine bakıyorum adamın. parmakları, anadan doğma…
Beğenebilir / Takip edebilirsiniz.
sen ne yaptın böyle sabah sabah bana ya :/ nerden bu? 🙂
kendimden canım benim, hayattan küçük bir kesit. beğenmene sevindim. çünkü ben de çok beğendim, tekrar tekrar okuyorum. 🙂