istasyon insanları

ruhi’dir benim adım, hiç çıkamam evimden
dostlar uydururum hayalî, mutluyumdur bu yüzden

bir çiçek dürbününden insanlara bakarken
bir gün bir istasyon gördüm, tirenleri geciken

yolcular ellerinde tek gidişlik bir bilet
henüz bilmeseler de, hayat bundan ibaret

istasyon insanları
burdalar tesadüfen
aynı rüyayı görüp
ayrı yerlere giden

eskiden, çok eskiden, ben daha çok küçükken
henüz cennet pilajı otopark olmamışken

mercanların arasında küçük balıklar vardı
en güzelleri el boyunda kavuniçi olanlardı

bir gün bir rüya gördüm, o kavuniçi balık benmişim
büyümem beklenmeden afiyetle yenmişim

istasyon insanları
burdalar tesadüfen
aynı rüyayı görüp
ayrı yerlere giden

ruhidir benim adım,
bir sırrım var saklarım ama görünce anlarsınız
yalnız dikkat, acımayın,
acınmak canımı en çok acıtandır

istasyon insanları
burdalar tesadüfen
aynı rüyayı görüp
ayrı yerlere giden

– teoman